MaBelle heeft de langste snorharen ooit!
Vrolijke wiebelpoes MaBelle
zet vaak een stapje mis
MaBelle is een echte mispoes maar wel de vrolijkste en liefste mispoes van de wereld!
MaBelle bijna dood
In het stukje ‘Dieren met een handicap’ hebben jullie al gelezen over MaBelle, onze wiebelpoes. Deze keer gaat het helemaal over haar.
Ze was bijna dood geweest. Haar vorige eigenaar had genoeg van haar. Ze viel vaak om en had allerlei kwaaltjes. De vorige eigenaar vroeg de dierenarts haar dood te maken.
Gelukkig heeft de dierenarts dat geweigerd. MaBelle heeft toen een half jaar in de praktijk gewoond. Vaak kwamen de kinderen van de dierenarts met haar spelen. Die kwaaltjes waren al snel over. Waarschijnlijk werd ze domweg niet goed verzorgd.
Wie wil haar hebben?
De dierenarts vroeg of wij haar wilden hebben. We zijn gaan kijken en waren meteen verliefd!
Ze heeft het wobbly-kitten syndroom, zeg maar de wiebelpoesjes aandoening. Daar werd ze mee geboren. Het is geen ziekte.
Een sjieke naam ervoor is cerebellaire hypoplasie. Het is een afwijking in de hersens. Het doet geen pijn. Het wordt niet erger en het wordt niet beter. MaBelle weet niet beter. Ze denkt waarschijnlijk dat het zo hoort.
Waar merk je aan dat ze een wiebelpoes is? Als ze omhoog kijkt valt ze achterover. Als ze wat te snel de bocht om wil valt ze op haar zij.
Het wiebelpoes loopje
Lopen maar! recht vooruit met stramme pas!
Als ze loopt steekt ze haar voorpoten vreemd ver naar voren en zet ze dan pas op de grond. Het is net of ze om beurten haar armen strekt om alles voor zich af te tasten.
Als ze hard door het kattenluikje wil rennen mikt ze soms verkeerd met haar hoofdje. Na iedere botsing of valpartij zie je haar denken: Wie flikt me dat?
In de keuken gaat ze meestal ongemerkt vlak achter je zitten. Als je je dan omdraait of wegloopt raak je MaBelle. Bij ieder duwtje valt ze om. Als ze dan ergens tegen een tafelpoot beland lijkt ze een beetje op een zwabber.
MaBelle is nooit bang
dapper en niet bang.
MaBelle met wintervacht. Met zoveel haar lijkt ze op een gorillaatje.
Dwaze ontmoeting van MaBelle met hond Elsa
Soms komt een vriend bij ons op bezoek met een grote, aardige hond die Elsa heet. Onze andere poes, Marietje, is dan nergens te bekennen. Ze is als de dood voor dat grote beest. Je ziet haar pas weer als Elsa met baasje zijn weggereden, en dan nog pas een uur of wat later.
Nee, dan MaBelle… Toen ze die grote hond de eerst keer zag, bleef ze staan. Ze keek hem recht aan en bleef hem aankijken. In de natuur is dat aankijken tussen dieren bedreigend. Dat doe je niet. Probeer het zelf maar eens uit.
Als je op straat een vreemde poes ziet ga dan op je hurken zitten en kijk de andere kant op, niet naar die poes zelf. Je geeuwt een paar keer om te laten zien dat je op je gemak bent en je doet je ogen dicht of je knippert ermee.
Allemaal signalen die de poes opvat als niet bedreigend. Grote kans dat hij naar je toe komt om een aai te halen of spinnend om je benen te gaan draaien.
Maar nu de MaBelle methode. Je kijkt die vreemde poes recht aan en je blijft kijken. Je knippert niet één keer met je ogen. Grote kans dat die poes geen aai komt halen maar onder een geparkeerde auto verdwijnt.
Elsa werd zichtbaar onrustig van dat gestaar van MaBelle. Ze deed een stapje terug, en begon wat angstig alle kanten op te kijken.
Toen begon MaBelle ook nog stapje voor stapje recht op Elsa af te gaan. Elsa ging op haar beurt stapje voor stapje achteruit. Eng!
MaBelle is een raspoes
Ze is een pers. Dat willen zeggen een poes uit Perzië.
MaBelle is dus een pers. Een poes uit Perzië. Tegenwoordig heet dat land Iran. Misschien heb je er wel van gehoord. Het is vaak in het nieuws. Maar niet om de poezen. Je hebt twee soorten: met gewone neus en platte neus. Dat heet dan een Show Pers. Daarom noemen we MaBelle af en toe SjoPers en soms Mabs. Of in het engels Unstable Mable. Zoals je op de foto’s ziet, heeft ze erg veel haar. Daarin blijft van alles hangen.
MaBelle van opzij. Geen neus! Foto Connie Dekker.
MaBelle lijkt vaak op een…
soldaat in camouflagepak.
Als MaBelle een wandelingetje door de tuin maakt ziet ze eruit als een soldaat in camouflage pak, helemaal onder de blaadjes en takjes. Die krijgt ze zelf niet uit haar vacht, al doet ze met haar tong nog zo haar best.
We zijn dus voortdurend blaadjes en takjes uit haar aan het trekken en plukken. En haar aan het kammen en borstelen.
Gelukkig vind ze dat fijn en spint er luid bij. Ik denk dat die raspoezen in het oude land Perzië alleen binnenshuis door rijke mensen werden gehouden.
Waarschijnlijk lag zo’n poes alleen maar mooi te zijn op een groot kussen van zijde of linnen. En had zo’n verwende Perspoes een eigen bediende die de hele dag lekkere hapjes bracht.
Dat zit er bij MaBelle ook nog wel een beetje in. Ze is in de keuken aan één stuk door aan het mauwen om meer eten.
Meer lekkere hapjes. Meeer! Meeeeer! Bakje is leeg! Meeer! Heb trek! Heb Honger! Meeeeeeeer!!!
MaBelle houdt van kale doosjes zonder kussentjes.
einde verhaal
Vertel het MaBelle!
Heb jij een dier met een handicap? Vertel het Lieve MaBelle!
De pagina over ‘Dieren met een handicap’ verscheen voor het eerst in de Amsterdamse buurtkrant #DWARS 203 in oktober 2018.
