De andrewsarchus in het Museon Den Haag
Alle dino’s verdwenen na de grote meteorietinslag 66 miljoen jaar geleden.
Nou ja, niet alle dino’s. Vogels zijn ook dino’s en kleine vogels overleefden die inslag. Denk maar aan winterkoninkjes en roodborstjes.
Vogeltjes zoals zij scharrelden rond door de dode bossen, onder omgevallen bomen. Er waren nog genoeg wormen en kleine insecten in de grond en in al het dode hout.
En op die manier overleefden ook kleine zoogdieren, beestjes die aan muizen en ratten deden denken.
Toen een paar jaar na die grote meteorietinslag het stof uit de lucht was en de zon weer te zien was, namen die kleintjes de aarde over.
En ze werden groter en groter en groter en groter, want er waren geen enorme vleesetende dino’s meer.
En ze werden misschien nog wel enger dan dino’s.
En wat kwam er wel niet voort uit die vogeltjes en muizen
Beesten die soms net zo eng waren als de vleesetende dino’s. Bijvoorbeeld het grootste vleesetende zoogdier aller tijden…
De andrewsarchus
Andrewsarchus
Het grootste vleesetende zoogdier aller tijden.
Brrr… Stel je voor een soort wild zwijn maar dan vier meter lang en twee meter hoog bij de schouders. En een bek zo groot als die van een nijlpaard maar dan om vlees mee te eten in plaats van blaadjes.
Dit huveringwekkende dier leefde van zo’n 50 miljoen jaar geleden tot 40 miljoen jaar geleden. Dus na de meteoriet duurde het zo’n 15 miljoen jaar om van een muisachtig beestje uit te groeien tot dit monsterzwijn.
Een kleine troost is dat ze net als varkens ook knollen en wortels aten. Als ze nu nog leefden zou ik ze niet graag een worteltje voorhouden. Ik denk dat je hand met wortel en je arm er tot de schouder afgehapt zou worden.
De kortsnuitbeer
Bijna nog enger was de kortsnuitbeer.
De kortsnuitbeer was de grootste beer ooit!1.60 schouderhoogte, maar rechtopstaand 4 meter hoog. Die leefde in Noord-Amerika tot twaalfduizend jaar geleden. De eerste indianen hebben hem daar nog wel gezien en zelfs speren naar hem gegooid. Wegrennen had niet veel zin.
Hij had lange poten en was de snelste beer aller tijden. Hij kon zestig kilometer per uur rennen en dat vrij lang volhouden, en haalde dus zelfs een hardlopend wild paard in. Hij at vooral vlees en niet bessen en gras en knollen zoals bruine beren.
Er waren toen nog veel grote prooidieren in Noord- Amerika: paarden, kamelen, mastodonten, mammoeten, reuzenherten, reuzenbevers van twee meter. Toen de indianen heel goede pijlpunten en speerpunten leerden maken zijn al die dieren in korte tijd (ongeveer vijfhonderd jaar) verdwenen.
Opgegeten. En toen stierven ook die reuzenberen uit, door gebrek aan voedsel of omdat ze ook werden opgegeten, dat is niet helemaal duidelijk.
Mijn eigen favoriete engste dier…
Phorusrhacos of terrorbird
In het Nederlands heet het een schrikvogel.
Foto Phorusrhacos: Animali Wiki CC_BY_SA
Phorusrhacos
Vogel van drie meter hoog
En ja, dat was me schrikken als je er eentje tegenkwam. Terreurvogel is misschien een beter woord. Ze leefden in Zuid-Amerika en waren daar wat nu de panters zijn, de grootste vleeseters. Er waren 18 soorten. Allemaal vleeseters.
De grootste was drie meter hoog en had een enorme haaksnavel van 50 centimeter. Dat is iets minder hoog dan een struisvogel maar ze waren veel zwaarder en gespierder, wel tot 350 kilo.
de Schrikvogel
Rennen maar
Ze konden ongeveer 50 km per uur rennen, snel genoeg om in het open veld een lama in te halen. Ze zijn waarschijnlijk uitgestorven toen Noord- en Zuid-Amerika bij Panama aan elkaar vast raakten.
Uit het noorden kwamen toen panters en poema’s naar het zuiden, en de schrikvogels konden de concurrentie waarschijnlijk niet aan.
einde verhaal
Mijn lievelings uitgestorven dier
Niet veel mensen hebben een lievelings uitgestorven dier. Het is moeilijk een dier leuk te vinden dat je nergens kunt zien en al helemaal niet aaien.
Deze pagina verscheen voor het eerst in de Amsterdamse buurtkrant #DWARS 240 in januari 2024.
